De Duits-Franse violiste Louise Wehr viel al zeer jong op bij onder andere Jugend Musiziert en wist in eigen land en ook daarbuiten al diverse concoursen op haar naam te schrijven. In Duitsland is ze al volledig omarmd door de muziekwereld. Nu mag de rest van de wereld vallen voor haar krachtige vertolkingen. Ze onderscheidt zich van haar generatiegenoten door een vioolspel dat op momenten lelijk mag zijn, mag schuren en krassen en daardoor een beetje pijn kan doen. Precies dat maakt Schumanns Tweede sonate, Brahms’ Tweede vioolsonate en zelfs Mozarts elegante Sonate in Bes tot muzikale avonturen waarin wilde woede en liefdevolle lyriek strijden om de voorrang.